Peter Boots: ‘Bootsy is mijn geuzennaam, iedereen noemt mij al jaren zo en onbekenden spreken mij bij de waterkant vaak zo aan. In 1979 werd ik betoverd door de TV-serie van Jacques Cousteau. Die mystieke onderwaterwereld die ik daar zag, die wilde ik ook beleven! Sindsdien word ik gegrepen door de magische surrealistische sfeer die onder water heerst. De dynamische lichtval, de stilte, de contrasten. Het is zo een andere biotoop dan boven water en toch zijn er overeenkomsten. Net als alle dieren boven water moeten de dieren onder water voedsel zoeken, zich voortplanten en bescherming zoeken tegen gevaar. Het is fascinerend om onder water de dieren met hun dagelijkse beslommeringen bezig te zien. Het allerboeiendste is om daar foto’s van te maken.’
‘Het liefst duik ik in het buitenland omdat het onderwaterleven daar gevarieerder is en het zicht beter. Als 21-jarig jochie ben ik om die reden zelfs naar Curaçao geëmigreerd. Omdat ik me steeds beter wil bekwamen in de onderwaterfotografie duik ik nu veel in Nederland. Beter fotograferen is ook een kwestie van “meters maken”. Ik heb de charme van het duiken in Nederland herontdekt. Mijn favoriete duikplaats in Nederland is de Haarlemmermeerse Bosplas in Hoofddorp. Het is dicht bij waar ik woon, maar buiten dat is het ook een hele boeiende en heldere plas! Er is veel te zien en deze plas inspireert mij nog steeds. Zoet water vind ik uitdagender zeker op het gebied van menglicht en foto’s waarbij de lichtval een rol speelt. Zeeland is wel weer fotogenieker dan zoet water. Hoewel; ik zie vaak dezelfde foto’s voorbij komen uit Zeeland. Ik probeer mij in ieder geval te onderscheiden.’
Verouderd
‘Ik heb nu ruim drie jaar een Olympus Pen EPL2 camera, destijds van Karin Brussaard overgenomen. De set bestaat verder uit 14-42mm, 12mm, 45mm en 8mm lenzen, twee Sea&Sea flitsers en wat snoots (zelfbouw en aangeschaft). Daarnaast een Light & Motion focus lamp. Eigenlijk heb ik allang het maximale uit dit type camera weten te persen. Een voordeel is dat ik de cameracombinatie optimaal ken en precies weet wat voor foto’s ik ermee kan maken, maar vooral welke niet! Ik ken zijn beperkingen. Toch zit het hem bij een goede foto niet altijd in de kwaliteit (en prijs) van de camera-lens combinatie, maar vooral in de compositie. De compositie maakt uiteindelijk de foto. Daarom ben ik apetrots dat ik met deze verouderde camera al heel wat prijzen heb weten te winnen, en de op U-boot lijkende cameracombinaties heb weten af te troeven.’
‘Mijn absolute voorkeur is groothoek. Ik probeer in groothoekfoto’s zo creatief mogelijk vast te leggen wat ook een niet-duiker zou kunnen waarnemen als deze zijn of haar kop onder water zou steken. Het gevoel opwekken dat je er zelf bij bent. Macrofoto’s boeien mij een stuk minder, ook al zie ik werkelijk oogverblindende foto’s voorbijkomen. Soms met duizelingwekkende abstracte kleuren, contrasten en structuren. De Schepper heeft vakwerk afgeleverd bij de detaillering van de vele onderwater creatuurtjes! Mijn “bezwaar” is alleen dat een leek aan de meeste macrofoto’s niet kan zien dat de foto onder water is gemaakt. Macro mist voor mij net die ene cruciale (onderwater) dimensie. Soms maak ik wel macrofoto’s, want ik ben altijd op zoek naar nieuwe creatieve invalshoeken. Vooral in close-up structuurfoto’s zie ik wel mogelijkheden. Daarbij: groothoek vind ik veel lastiger en hierdoor een stuk uitdagender dan macro. Bij een groothoekfoto heb je een groter frame te vullen dan bij een macrofoto. Je groothoeklens ziet een breed beeld. Alle elementen in de compositie van zo’n foto moeten in harmonie zijn.’
Concentratie
‘Het gekke is dat veel mensen mijn foto’s beginnen te herkennen terwijl ik mij er niet van bewust ben dat ik een eigen stijl heb ontwikkeld. Ik fotografeer puur vanuit gevoel en gebruik mijn (matige) kennis van techniek als mijn gereedschap. Wel denk ik goed na wat voor foto’s ik wil maken voordat ik de moeite neem om een duik te maken. Ik wacht geduldig af totdat alle benodigde omstandigheden (weer, wind, zon) goed zijn en ga dan pas op avontuur. Ik noem dit zelf “componeren”. Vaak weet ik al van tevoren wat ik wil en wat voor foto’s ik wil gaan maken. Essentieel is hierbij de lenskeuze en wachten op de juiste (licht) omstandigheden. Ik laat zo min mogelijk aan het toeval over, dwing mijzelf in een bepaalde mate van concentratie en laat mij dan zo min mogelijk afleiden. Zo probeer ik het geluk af te dwingen tot ik tevreden ben. Dat lukt niet altijd. Als de juiste omstandigheden toch niet voorhanden zijn dan stap ik over op experimenteren met bijvoorbeeld de belichting, zodat ik toch een vruchtbare duik maak.’
‘De stijl die ik me heb aangeleerd is vooral van beneden naar boven fotograferen en proberen zo dicht mogelijk op het onderwerp te komen. Ik probeer foto’s te maken waar je net wat langer naar blijft kijken. Met het liefst sterk oogcontact met het diertje of emotie, of een foto die een verhaal vertelt. Ik let ook heel erg op de achtergrond. Die is erg belangrijk en daarom werk ik vaak met hoge ISO-waarden. En tot slot doe ik veel aan nabewerking. Ik maak daar geen geheim van. Ik bespeur dat retoucheren nogal in taboesfeer blijft hangen. Vreemd: iedere goede fotograaf doet het maar bijna niemand geeft het toe.’
Verslaafd
‘Karin Brussaard is drie jaar geleden een belangrijke inspiratiebron geweest tijdens mijn eerste Photo Experience (een duik/-fotoreis). Zij leerde mij de techniek waar ik toen nog geen snars van begreep. Dit was een belangrijk kantelpunt omdat ik al jaren met automatische camera’s fotografeerde en vooral “platte” foto’s maakte. Compositie had ik al wel onder de knie. Verder laat ik me inspireren door veel fotografen die in deze portfolio’s staan. Daarom ben ik trots dat ik hier nu zelf sta! Voor wie overweegt te beginnen met fotograferen: weet waar je aan begint. Als je niet fotografeert neem je meer waar tijdens de duik. Maar toch, pak een camera op en voordat je het weet ben je er aan verslaafd! Onderwaterfotografie is een kostbare, stressvolle dwangneurose.’
