Er zijn diverse grotten op Bonaire. De meeste staan droog. Maar de grot die wij op het oog hebben, staat vol water. De plek is niet eenvoudig te bereiken en al helemaal niet gemarkeerd met een gele steen. De auto hebben we in de berm geparkeerd. Hier vandaan is het een flink stuk lopen met alle uitrusting – twee keer heen en terug, en dat in deze hitte. De eerste ronde draagt mijn buddy twee sidemount flessen in een draagstel op zijn rug. Ik neem onder andere de camera mee. Bij de volgende ronde draag ik mijn flessen en hij de rest van de spulletjes. Tussen de stuiken en over ongelijke rotsen proberen we een soort van route te wandelen. Bij het zien van een vlak stuk halen we opgelucht adem. Maar het blijkt een grote getijdenpoel van modder en zout. Binnen de kortste keren heb ik twee grote modderklompen rond mijn enkels. Na twintig minuten worden mijn armen al wat langer van de camera die dertien kilo weegt. Maar het is nu nog maar tien minuten gebukt tussen cactussen kruipen. En dan zometeen met m’n 1.90 meter nog een keer met twee flessen op mijn rug, ja joh, je bent jong en je wil wat…
De mooiere stalactieten vinden we in het deel waar het water zoet is.
Daar, “in the middle of nowhere”, ligt dan een klein poeltje tussen de struiken en cactussen. Het ziet er verkoelend uit maar dat valt tegen; het water is 32 graden. We besluiten eerst het diepere gedeelte tot 34 meter te bekijken. Tijdens de afdaling verandert de kleur van het water van Vinkeveen-bruin naar ijsblauw. Dit is de “haloclyne”, de scheiding tussen zoet en zout water. Het zoute water is zwaarder en ligt onderin, het zoete water ligt er bovenop. Als je de twee lagen mengt ontstaat er een vreemde waas in het water die het zicht compleet vertroebelt. Een haloclyne hadden we eerder gezien. Hier kunnen we hem ook ruiken. Het vele organische materiaal dat in de grot is gevallen, ligt op de bodem te rotten. De gassen stijgen wel op door het zoute water maar zijn niet licht genoeg om ook door het zoete water heen te kunnen. Op de scheiding van zoet en zout water duiken we door een enorme rotte eieren-lucht.
De nevel hangt tussen de druipstenen.
Rinkelend in evenwicht
We bekijken de diepe gangen en besluiten al snel om naar de andere kant van de grot te zwemmen, waar het ondieper is. De mooiere stalactieten vinden we in het deel waar het water zoet is. Of precies in de stinkende laag. Hier zien we de nevel tussen de druipstenen hangen als een mistgordijn. De druipstenen hangen soms als hele gordijnen aan het plafond. We zwemmen een grote zaal in en komen een meterslange stalagmiet tegen. Na een uur komen we via de andere kant weer in de buurt van de uitgang. Daar ligt op de bodem een enorme krab. De sukkelaar heeft het niet overleefd in deze zoetwaterput. Nu valt mijn oog op de bodem. Daar liggen wat lege slakkenhuizen. Ik kijk beter; dat zijn niet een paar slakkenhuizen maar een metershoge berg die enkel en alleen uit slakkenhuizen bestaat! De beestjes zullen het water willen opzoeken en dan in de grot vallen, om er nooit meer uit te kunnen. Ik pak een grote conisch gevormde schelp uit de berg en direct heb ik het evenwicht verstoord. De berg zoekt rinkelend een nieuw evenwicht. Het klinkt als een dromenvanger of een stuk bamboe met rijstkorreltjes erin. Een prachtig geluid van duizenden slakkenhuisjes die over elkaar rollen. En dan evenwicht en stilte.
Tijd om de grot te verlaten. Na een uiterst voorzichtige omkleedsessie tussen de stekels van de cactussen en wat drinken, moeten we zin maken om de spullen terug te sjouwen. Kunnen we morgen iets minder inspannends doen? Iets van tweeënhalf uur scooteren of zo?
_____________________________________________
Grotduiken, duiken met een rebreather, sidemount systeem of een scooter vragen specialistische opleiding en training. Onderneem nooit zulke activiteiten zonder dat je over de juiste papieren beschikt. Jeroen Bijmans, de auteur van dit artikel, geeft in zijn duikschool “Decostop.nl” al deze opleidingen.