Elspeth Diederix

De Amsterdamse kunstenares Elspeth Diederix maakt wel foto’s onder water, maar daarmee zijn het niet per se onderwaterfoto’s. Een bos versleten wier met zweefvuil erom heen lijkt op een sterrenstelsel hier ver ver vandaan. Kolonies zakpijpen en sponzen zijn ineens 17^e-eeuwse stillevens van rijk gedekte tafels. Andere beelden zijn meer abstract met een uitbundige combinatie van kleuren en contrast, of juist het tegenovergestelde in een amorfe bruine massa van dode oesterschelpen. Naarmate je langer door de zalen van Huis Marseille dwaalt, bekijk je het werk steeds minder met de blik van een duiker.

Op de vraag met welke apparatuur ze onder water werkt, antwoordt Elspeth: ‘Precies weet ik het niet, een Canon 5D Mark II met een Ikelite onderwaterhuis.’ Ze haalt haar kistje met apparatuur erbij en dan blijkt dat ze vooral fotografeert met een 28-105 lens van Canon. Licht komt van een Ikelite flitser DS160 en voor wat extra licht een Big Blue duiklamp. Het tekent ook de manier waarop ze werkt. Niet jagen op de nieuwste snufjes. Zolang ze met de apparatuur die ze nu gebruikt maar kan realiseren wat ze voor ogen heeft. En tot nu toe lukt dat heel goed. Elspeth Diederix volgde een opleiding fotografie aan de Kunstacademie en aan de Rijksacademie. Ze won al veel prijzen waaronder in 2002 de Prix de Rome voor haar fotografie (boven water). Voor het project “The Miracle Garden” in opdracht van de gemeente Amsterdam, legde ze zelf een tuin aan waarna ze de planten fotografeerde. Op 200 plekken in Amsterdam werden haar foto’s tentoongesteld.

Droogpak

Omdat Elspeth ook een duikbrevet heeft, was de stap naar onderwaterfotografie snel gezet. Hierbij was een van haar drijfveren om mensen te laten delen in wat zij zelf zo mooi vindt onder water. In eerste instantie dook ze vooral in warm water. In opdracht van het Mondriaan Fonds verbleef ze twee keer op Curaçao. Het werk dat hier werd gemaakt, werd op het eiland tentoongesteld. Duiken in Nederland deed ze al wel. Maar toen ze besloot om zich meer op onderwaterfotografie te richten, volgde Elspeth een cursus droogpak duiken en kocht ze een droogpak. ‘Ik ben geen held,’ laat ze weten, om daaraan toe te voegen dat ze het liefste in stilstaand water duikt. ‘Het getij in de Oosterschelde belemmert me teveel in mijn werk.’ Ze geniet vooral van het leven onder de steigers in de Grevelingen en met veel enthousiasme vertelt ze een verhaal over het Veerse Meer en een houten paal die ze daar tegenkwam – zo mooi begroeid. Elspeth duikt samen met een buddy die naar haar zeggen alles vindt: ‘Ik ben veel te geconcentreerd bezig met een onderwerp om goed te kunnen zien wat er nog meer te zien is.’

Vooral haar Nederlandse onderwaterfoto’s zijn bijna dromerig te noemen. Digitale bewerking beperkt ze tot een enkele uitsnede, soms verzadiging wat sterker en soms wat scherper maken. Elspeth vindt het belangrijk om vooral de sfeer weer te geven die zij onder water ervaart. ‘De wereld is van een oneindige rijkdom,’ zegt Elspeth. ‘Deze rijkdom, de schoonheid van de natuur en van de dingen die er leven, wil ik laten zien.’ Met haar werk trekt Elspeth de kijker uit een vastgeroeste manier van waarnemen en laat zien hoe de wereld eigenlijk is: ‘Subliem, vol verrassing, poëzie en schoonheid!’ www.elspethdiederix.com

________________________________________________________________

When Red Dissapears

De tentoonstelling “When Red Dissapears” in Huis Marseille is inmiddels voorbij maar het gelijknamige fotoboek is nog wel verkrijgbaar. Naast een rijke selectie van beelden uit de serie, gedrukt in “extended colours” en gezet tegen een zwarte achtergrond, bevat het een essay van Philip Ball (auteur op het gebied van natuur- en scheikunde). 88 pagina’s, verkrijgbaar in de museumwinkel van Huis Marseille (Amsterdam). www.huismarseille.nl