Nieuwe Kerkweg: WK-proof?

We gaan te water via de trappen aan de zijkant van de steiger en zien dat het water er als een spiegel bij ligt. Het water ziet er glashelder uit, een heerlijk gegeven zo voorafgaand aan de duik. Ik moet denken aan de WK-onderwaterfotografen die hier in mei aan de slag mogen en hopelijk ook kunnen genieten van dit soort zicht. We duiken onder en gaan richting de oude zeedijk om daar vervolgens richting het oosten af te buigen. Eerst bezoeken we de zeedahlia op vijf meter diepte. Ze staat er prachtig bij in dit heldere water. Een klein stukje verderop scharrelt een botervisje tussen de oesters door en ik volg het rustig om te genieten van zijn gekronkel. Een poging om een mooi visportret te maken mislukt. Ik zet mijn zinnen dan maar op een diertje dat een stuk minder beweeglijk is, namelijk de zeeappel. Het aantal zeeappels is vandaag weer groot en ik vind ze in allerlei maten en kleurvariaties. De stekels hebben soms een groene gloed en soms neigen ze naar het roze. Ze doen het in ieder geval altijd erg mooi op de foto. Met een zwarte achtergrond erbij lijkt het wel vuurwerk! We vervolgen onze weg en doen een rondje bij de reefballs en genieten van het uitzicht, met mijn lamp gluur ik in de reefballs en zie overal wel een kreeft zitten. We duiken door en bekijken de betonplaten die iets dieper liggen. De spleten die zich tussen de platen hebben gevormd, zijn de perfecte schuilplaats voor kreeften. Op het zand liggen veel grondeltjes en heel soms zie ik een mooi klein platvisje. Ook een verdwaalde puitaal laat zich goed zien voor een mooi visportretje, een welkome verrassing hier.

Competition zone

Halverwege de duik draaien we om, dit keer gaan we wat meer naar het westen. We volgen de dijkwand onder water en zien de bodem onder ons langzaam wat dieper verdwijnen. Het is hier steiler dan het gebied bij de reefballs. Hier begint in mei 2015 het gebied waar de WK-onderwaterfotografen hun kunsten mogen vertonen, de zogenaamde “competition zone”. Ik maak van de gelegenheid gebruik om lekker langs deze wand te duiken en te genieten van het landschap. Het wordt tijd om weer richting de steiger te gaan en boven de oude zeedijk geniet ik van een prachtig begroeid woud van roodwieren. Dit is de schuilplaats van de stekelbaarsjes, ze schieten als kogeltjes weg als ik in de buurt kom. Toch kan ik erg genieten van dit tafereel, het zijn er honderden. Terug in het ondiepe deel van de “competition zone” ga ik nog even op zoek naar wat moois. Ook hier is veel roodwier te vinden en na wat zoekwerk vind ik een zeer bekend slakje dat hier in het Grevelingenmeer vaak te vinden is. Het is het groene wierslakje, dat erg mooi poseert op een stukje wier. Deze gelegenheid laat ik niet aan mij voorbij gaan en ik maak een aantal foto’s waarmee ik tevreden ben. Het is tijd om richting de steiger terug te keren.

Koude vingers

Na een dik uur duiken is de meeste warmte wel uit mijn vingers, een goede indicatie dat het tijd wordt om de duik te beëindigen. Onderweg richting de steiger vind ik wat schattige gewone garnalen op de zandbodem en probeer deze toch nog even zo goed mogelijk te fotograferen. Ze laten zich altijd goed benaderen en zijn daarmee een gewillig model. Een paar keer afdrukken is voldoende om het diertje er zo groot mogelijk op te krijgen en ik laat het daar ook bij. Eenmaal terug bij de steiger zie ik een schooltje met vissen die als spiegeltjes in mijn lamplicht glinsteren, een prachtig einde van de duik. Als we weer boven water komen genieten we nog even na van de duik. Hopelijk kunnen de WK-onderwaterfotografen ook zo genieten tijdens hun wedstrijd duiken en laten de Nederlandse deelnemers Marco Heesbeen en Arco de Man mooie resultaten zien. Succes heren!