Diergaarde Blijdorp had zes paardjes en we hadden er vijf uitgezet: eentje was er ziek en mocht niet mee. Nog geen twee weken later kreeg ik op dinsdagavond bericht dat op donderdagmorgen de laatste ook weg moest. Want wilde dieren mag je niet langer dan één jaar verzorgen, dan moeten ze terug in de natuur. Samen met een goede buddy stond ik twee dagen later dagen klaar. Ik was vol vertrouwen dat er niets mis kon gaan… Charles zou de kist dragen, het was maar een kort stukje zwemmen. Dan zou ik de kist open maken en vasthouden zodat deze uitzetting gefilmd kon worden. Bij de eerste uitzetting was er slecht zicht en zelf hadden we ook wel wat stof gemaakt, ik lag dus op de bodem met de deksel van de kist tussen mijn knieën en mijn camera in mijn armen. Met een hand hield ik de kist op zijn kant en het paardje kwam naar buiten kijken en poseerde perfect voor de camera, mijn dag kon niet meer stuk.
Prompt kwam er een andere duiker, die aan de kist ging trekken. Hij was sterker dan ik en ik kon nog net het paardje uit de kist wippen en bij de stokjes neerzetten, voordat het arme dier in de lucht zou vliegen. Charles werd boos vanwege de verstoring van ons perfecte plaatje. Ik begreep meteen dat de duiker dacht dat we het zeepaardje wilde meenemen. Hoe kon hij weten dat we nog een paardje wilden brengen? Maar de indringer zag ineens het zeepaardje bij de stokken en ging meteen foto’s maken. Toen werd ik ook een beetje nijdig en had zoiets van: als wij geen foto’s kunnen maken, dan jij ook niet. En heb expres veel zweefvuil gemaakt! Kortom, het werd een bende.
Charles en ik gingen terug naar de trap om verslag te doen: we hadden het paardje uitgezet en de kist verloren. Gelukkig had ik nog steeds de deksel. We zijn eenn rondje gaan zwemmen en later nog bij het paardje gaan kijken. Gelukkig was hij nog steeds bij de stokjes.
Na de duik hebben we met de duiker gesproken, hij had er inderdaad niets van begrepen. Hij zei dat we een bord hadden moeten neerzetten, dat we een zeepaardje gingen uitzetten. En dat bord, dat wilden we juist nou net niet doen! De volgende dag gingen we weer kijken en het nieuwe paardje, een mannetje, was er nog. Ineens kwam Charles aan zwemmen met de kist op zijn hoofd. Iemand had de kist gevonden en er een steen in gelegd. Al met al was het weer een geslaagde uitzetting, Charles had een leuk stukje film.
Het verhaal van de uitzetting van de paardjes was te zien in het televisieprogramma Het echt leven in de dierentuin. Kijk deze afleveringen hier terug.
