Ik lig op het zand van het Spaanse strand te wachten. Te wachten tot Man en Zoon2 weer tevoorschijn komen. Zij hebben een duikbrevet, ik niet. Ik begluur ondertussen samen met Dochter1 schattige Spaanse baby’s. Veel Spaanse brunettes, ook de moeders van die koddige dikkerdjes, zijn hier topless. Zo te zien geven de señoritas geen borstvoeding. Ik denk even terug aan mijn eigen baby’tjes. Die zouden bij oogcontact met mijn toploze toestand onmiddellijk hebben geconcludeerd: ‘Yo de bar is open!’ Zucht, dat was toen. Ik trek mijn lubberige bikinibovenstukje wat strakker en ga kijken of er al luchtbellen te zien zijn. Ik ben nieuwsgierig naar de toestand in het zoute nat en of Man beslist of ik daar ook mag duiken. Ik heb goede hoop; zojuist gingen hier zelfs een paar kikvorskinderen te water; dus hoe moeilijk kan het zijn? Dan dalen wij gewoon niet ver af; snorkeldiepte, en blijven dichtbij het strand. Mijn echte duikmeesters vinden het dan vast en zeker ook goed. En eindelijk, daar steken Man en Zoon2 hun hoofden boven water, en zeggen direct dat het heel mooi is, en zeker ook geschikt voor mij; en als ik me snel ga klaarmaken dan mag ik direct met Man mee. Wauw, dat is geweldig, en ook spannend. Hij wil niet dat ik via de loopplank het water in ga omdat deze uitkomt op een plek met heel veel stenen, en hijzelf en Zoon2 net al veel moeite hadden om zich daar in de golfjes een beetje redelijk te handhaven.
Een georganiseerde wolk
Ik besluit om maar goed te luisteren, dat doe ik tenslotte ook altijd bij mijn echte duikmeesters. Via het steentjesstrand gaan we te water. Als een donkere kreeft krabbel ik vooruit richting de grote rotsen. Daar wordt het snel dieper en we gaan tegenover elkaar in het heldere water hangen. We maken een afdaling van wel een hele meter, en zwemmen dan horizontaal door het rotspad naar het baaitje en zakken nog een paar metertjes dieper de Middellandse Zee in. Ik hou Duikman’s hand goed vast en zie meteen witte vissen met een zwarte ring om hun staart. Ze kijken geïnteresseerd maar zwemmen toch haastig weg. De zon schijnt energiek door het blauwe water en verlicht de planten en de met algen begroeide stenen, alles in vele kleuren groen, bruin en soms donkerrood. Er zijn nog meer vissen, kleine met streepjes, bruine gevlekte en grotere witte die kalmpjes hun weg vervolgen. Ik zag sommige ook al eerder tijdens het snorkelen maar nu heb ik veel meer het gevoel dat ik deel uitmaak van dit fonkelende paradijs. De vissen zwemmen allemaal netjes in een georganiseerde wolk en soort bij soort, anders wordt het allemaal ook zo chaotisch; neem nou de wereld boven water. Nee, hieronder heerst rust en orde, en de grotere eten de kleintjes, geen gedoe, simpel en logisch.
Zwemmen hoef ik eigenlijk niet
Vegetarische zwemdieren zijn er ook, zoals deze beige vis die een grote hap neemt, even kauwt en vervolgens alles met overtuigingskracht weer uitspuugt. Daarna speurt hij in de uitgebraakte brei naar de lekkere stukjes en eet die op. Een kudde kleinere visjes in een vaag yogageel verplaatst zich telkens als een golvende sluier van steen naar steen, grazen daar synchroon aan het onderwatergras, sluiten tegelijk hun bekjes en doen dan de wave naar het volgende grasveld. Een geweldig schouwspel. Zwemmen hoef ik eigenlijk niet, de voorstelling komt vanzelf aan ons voorbij. Duikman houdt mij vast en terwijl ik al het moois aanwijs voel ik af en toe een paar lawaaiige luchtbellen boven mijn achterwerk de vrijheid zoeken. Mijn drijfvermogen wordt voor mij geregeld en Duikman heeft mij vast aan de bovenkant van mijn tweelingfles. Ik vind het allemaal prima en geniet van het ene na het andere groepje vissen dat voorbijkomt. We spotten ook nog een enthousiast knaloranje zeester omgeven door transparante minivisjes, een zeer luie rubberen zeekomkommer en een paarse paling die zich voor ons verstopt in een holletje. Boven water zijn toeristen, hotels, parasols, straten, auto’s en lawaai. Hier beneden: stilte, kalm licht, zwemmende kunstwerkjes en golvende natuur. Duiken is best mooi. Ook voor beginners.