Hotspot: Wemeldinge

De naam schijnt ooit door Belgische duikers verzonnen te zijn. Bij Wemeldinge ligt voor de kust een wrak: het Galjoen zonder Poen. Volgens de verhalen is het moeilijk te vinden en naar verluidt ook een lastige duikstek, maar we besluiten er toch te gaan duiken. Het blijkt een schitterende stek te zijn, ondanks een lastig begin.

De eerste meters zijn vreselijk. Het is dat we net bij de briefing zijn gewaarschuwd want anders hadden we de duik afgebroken. Wat een extreme stofbende! Zelfs mijn felle lamp komt er niet doorheen. Ik pak mijn buddy op de tast bij zijn hand. Daardoor kan ik niet meer op mijn kompas kijken maar we weten dat we alleen rechtuit hoeven te zwemmen, richting het noorden, om af te zakken. Ik kan nog geen dertig centimeter zien door alle stof. Langzaamaan, vanaf een meter of vijf, wordt het beter. We zakken nog wat dieper door en slaan dan rechtsaf. Hoewel we de tabellen goed hebben bekeken, blijft de beweging van het water een natuurfenomeen. We zijn wat aan de late kant want de korte kentering blijkt al achter de rug te zijn. Het is laag water en we laten ons met de lichte stroming rustig meedrijven.

Paling

Het is relaxt om zo te drijven zonder te hoeven zwemmen. Het zicht wordt steeds beter. We zien brokkelsterren, zeesterren, aasgarnaaltjes, hydroïdpoliepen, verschillende soorten krabben, gewone garnalen en botervisjes die tussen de oesters door scharrelen. Mijn buddy wijst een kreeft aan, niet de laatste die we deze duik zien. Na ongeveer twintig minuten draaien we om en zwemmen we in westelijke richting. Vooraf hebben we afgesproken dat we niet per se op zoek gaan naar het Galjoen zonder Poen, een wrakje dat er al jaren ligt op een meter of 25. We zouden dan ook nog een meter of acht moeten zakken en het wrak schijnt ook moeilijk vindbaar te zijn. Hier op zeventien meter is het ook prachtig. Ik denk een vorskwab te zien en sein mijn buddy. Er zit echter een lang lijf achter de kop, dat deels verborgen is tussen de oesters. Het is een paling die rustig blijft liggen terwijl wij hem bestuderen. Hij is ongeveer 45 centimeter lang en oogt nog dun en jong.

Het krioelt van de vis op deze stek.

Het krioelt van de vis op deze stek: grondels, glasgrondels, steenbolken met de kenmerkende strepen, puitaal. Ze schieten allemaal voorbij maar verstoppen zich ook snel, verlegen. Op ongeveer tien meter van de paling sein ik mijn buddy opnieuw. In een holletje zit een Noordzeekrab, die een centimeter of twintig groot is. We volgen een van de vele kwallen in het water en zwemmen verder tegen de lichte stroming in, maar opeens verandert dat. De stroming wordt hard, alsof een druppelende kraan volledig open is gezet. We moeten goed vinnen en besluiten om sowieso niet meer af te zakken op zoek naar het wrak. Dat ligt er de volgende keer ook nog wel. Mijn buddy gebaart dat hij de 100 bar flesdruk heeft bereikt. We zwemmen omhoog langs de schuine kant tot we op een meter of acht zitten. Het is flink vinnen om tegen de stroming in te komen. Dan opeens, uit het niets, verdwijnt de stroming ook weer grotendeels alsof de kraan weer is dichtgedraaid. We blijken in een mui te hebben gezeten. Onder water liggen hier namelijk strekdammen die je boven water niet ziet. Het onderwaterbeeld verandert naarmate we verder zwemmen. Geen oesters meer, maar zand met daarop wel schitterende slibanemonen in verschillende kleuren en soorten.

Fijne trap

We stijgen even op om aan de oppervlakte te kijken waar we zijn. Het is immers een stek die we nog niet kennen. Het blijkt dat we op de terugweg de trap al voorbij zijn gezwommen. Het is een fijne trap trouwens, die ook bij laag water helemaal het water in doorloopt. We hebben nog maar veertig minuten gedoken. We spreken af om ondiep nog een stukje verder te gaan, maar helaas krijgt mijn buddy bij het afdalen last van zijn oren. Duik afbreken dan maar, maar genoeg gezien om van na te genieten en ook zeker een stek om nog een keer naar terug te gaan, al dan niet op zoek naar het wrak.